Zaburzenie afektywne: depresja jednobiegunowa

Główne objawy depresji to obniżony nastrój, połączony z silnym poczuciem bezsensu i smutku. Choroba ma wiele postaci i może przebiegać w różny sposób. W zależności od liczby i nasilenia objawów może być określana jako łagodna, umiarkowana, bądź ciężka (kliniczna). Do zdiagnozowania depresji istotne jest stwierdzenie zespołu depresyjnego (trwającego kilka tygodni), na który składają się m.in.:

• obniżony nastrój
  ● poczucie zmęczenia i spadek energii
  ● spadek aktywności psychoruchowej
  ● spadek sprawności myślenia i koncentracji
  ● bezsenność lub nadmierną senność
  ● zmniejszenie zainteresowań i zdolności przeżywania przyjemności
  ● obniżone poczucie własnej wartości
  ● wzrost bądź spadek wagi ciała
  ● poczucie winy
  ● poczucie beznadziejności
  ● zmiany hormonalne
  ● objawy somatyczne
  ● specyficzne lęki
  ● myśli samobójcze

Trzeba pamiętać, że stan obniżonego nastroju, wszechogarniającego smutku nie musi być dowodem na depresję. Często jest stanem przemijającym, np. krótkotrwałą reakcją na utratę bliskiej osoby czy inne traumatyczne wydarzenie. Smutek i przygnębienie to emocje, które towarzyszą każdemu człowiekowi przez całe życie. Problem zaczyna się w momencie gdy są długotrwałe, gdy towarzyszą im wspomniane wcześniej objawy uniemożliwiające prawidłowe funkcjonowanie.

Przyczyny depresji są złożone i niejednoznaczne. Można wśród nich znaleźć:

• biochemiczne- zaburzenia w działaniu neuroprzekaźników czyli substancji chemicznych w mózgu
  ● społeczne – traumatyczne wydarzenia, życie w przewlekłym stresie, samotność, izolacja itd.
  ● psychologiczne – np. utrata poczucia własnej wartości , kompleksy, negatywne postrzegania świata i relacji międzyludzkich, poczucie winy, strach przed odrzuceniem
  ● inne przyczyny – depresja może towarzyszyć innym chorobom mającym wpływ na prawidłowe funkcjonowanie mózgu np. guz mózgu, anemia, stwardnienie rozsiane, rak trzustki.
  ● w wielu przypadkach znalezienie przyczyny pojawienia się depresji jest niezwykle trudne, a nawet niemożliwe

Leczenia depresji

Depresji nie można lekceważyć. To choroba, która utrudnia, dezorganizuje, a czasem nawet uniemożliwia normalne życie. Pogarsza jego jakość, ogranicza zdolność do nauki, pracy, wypoczynku, utrudnia relacje z otoczeniem, rodziną, przyjaciółmi, pogarsza także stan fizyczny cierpiącego. Może doprowadzić do porzucenia przez chorego pracy,rodziny, domu, a nawet próby samobójczej.
Depresja najczęściej wymaga specjalistycznego leczenia farmakologicznego prowadzonego przez lekarza psychiatrę (chodzi głównie o wyrównanie niedoborów substancji wpływające na obniżenie nastroju), oraz psychoterapeutycznego Przy ciężkich postaciach depresji konieczna jest hospitalizacja. Na oddziale szpitalnym obserwuje się pacjenta, podaje leki, prowadzi terapię, ustala dalszy proces leczenia. W lżejszych przypadkach wystarczy psychoterapia indywidualna lub grupowa, w połączeniu ze wsparciem bliskich i rodziny.
Leczenie depresji może być procesem długotrwałym. Ważne jest, aby w tym czasie chory regularnie przyjmował leki i systematycznie uczestniczył w sesjach terapeutycznych. Powinien korzystać z różnych sposobów radzenia sobie z chorobą np. poprzez unikanie samotności, sytuacji stresowych, dbanie o aktywny sposób spędzania czasu, czy unikanie alkoholu i innych używek. Pacjent współpracujący z psychiatrą, psychoterapeutą, mający rozsądne wsparcie od rodziny najczęściej wygrywa w walce z tą ciężką chorobą.